Ellen (49), slachtoffer

"De schaamte ben ik voorbij: je mag juist trots zijn als je open bent"

Ellen kreeg al op jonge leeftijd te maken met huiselijk geweld. Op latere leeftijd kwam ze opnieuw in dezelfde situatie terecht. Pas toen zij de diagnose PTSS kreeg, begreep ze haar trauma’s. Met therapie lukte het haar om deze te verwerken. “Ik zag in dat ik nooit een keuze heb gehad, het is mij overkomen, of ik wilde of niet.”

“Ik werd als kind stelselmatig geslagen, geschopt en vernederd. Omdat ik ermee opgroeide, was dit in mijn ogen normaal. Maar ik voelde mij niet veilig thuis. Door al het geweld was ik een kwetsbaar meisje en werd ik erg gepest op school. Ik kan hier niet meer boos over zijn, maar ik ben wel verdrietig over wat ik heb gemist in mijn leven. Ik spreek ook liever over ‘geweld achter de voordeur’, want er is niets huiselijks aan geweld. ‘Huiselijk’ hoort een fijn woord te zijn.

Het patroon herhaalde zich, ook later kreeg ik weer te maken met geweld achter de voordeur. Als ik terugkijk, heb ik langer met mijn trauma’s geleefd dan zonder. Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te delen. Ik hoop hiermee anderen te helpen. De schaamte ben ik intussen wel voorbij: je mag juist trots zijn als je openheid toont.

Leren leven zonder trauma's Mijn problemen zijn altijd op een borderline-stoornis geschoven. Pas vorig jaar kwam ik erachter dat ik al die tijd last had van PTSS, posttraumatische stressstoornis. Nu ik dit wist, wilde ik niet achterover zitten, ik wilde er iets aan doen. Daarom ging ik in behandeling bij PsyTrec, een instelling waar ik acht dagen werd opgenomen en intensieve therapie kreeg. Dat was heel indringend, maar het heeft mij wel geholpen. Eigenlijk ben ik pas sinds kort aan het leren hoe het is om zonder trauma’s te leven.

Tijdens een terugkomdag van PsyTrec zag ik een filmpje van het Schadefonds, waarin een slachtoffer haar verhaal vertelde. Ik herkende mijzelf meteen erin en dacht ‘dit is wat voor mij’. Toen ik las dat de indieningstermijn tien jaar is, had ik even het idee dat het voor mij geen zin had. Maar toen hoorde ik dat je toch een aanvraag kunt indienen als je niet eerder wist van het bestaan van het Schadefonds.

De mensen met wie ik therapie kreeg, dachten dat je alleen een aanvraag kunt indienen als je ook aangifte hebt gedaan. Dat had ik niet, dus vroeg ik aan het Schadefonds of het dan wel zin had. Maar de stukken van mijn opname en diagnose bleken genoeg om een aanvraag te kunnen doen.

"Pas vorig jaar kwam ik erachter dat ik PTSS heb"

Ik was zó overweldigd door de beslissing van het Schadefonds: ik kreeg 5.000 euro, ik had nooit verwacht dat ik dat zou krijgen. Het kwam heel goed uit, want mijn man en ik hebben het financieel heel moeilijk gehad. Ik kon een schuld aflossen bij een vriend, waardoor we geld overhielden om na lange tijd weer eens op vakantie te gaan. Ook zijn we uit eten geweest en heb ik een nieuwe computer gekocht. Het Schadefonds zorgde echt voor een ommekeer in mijn leven.

Afsluiting Het was heel fijn dat ik zo snel de beslissing kreeg. Toen ik de brief van het Schadefonds las, stond mijn wereld even op z’n kop. Alle puzzelstukjes vielen op zijn plek: ik zag in dat ik nooit een keuze heb gehad, het is mij overkomen, of ik wilde of niet. Het voelde als een soort afsluiting. Tijdens mijn opname had ik geleerd om voor mezelf op te komen, maar de beslissing van het Schadefonds heeft zeker bijgedragen aan een gevoel van kracht. Wat ik weet en voel is nu in balans met elkaar. Dat is een grote rijkdom.

Soms is het goed om terug te kijken, waar je vandaan komt. Het verleden kan ik niet veranderen, maar ik heb nu een goed en fijn leven. Ik kan trots zijn op mezelf.”

Erkenning geeft kracht. Samen betrokken.